"Όταν φεύγουν οι γονείς μας...

 "Όταν φεύγουν οι γονείς μας

κληρονομούμε ένα γεμάτο σπίτι

Γεμάτο έπιπλα, άλλα παλιότερα και άλλα όχι τόσο,

σετ ρούχα, κοντό μέγεθος που μας θυμίζουν

ξεχωριστές ημερομηνίες ή απλές οικογενειακές στιγμές...

Όταν φεύγουν οι γονείς μας

κληρονομούμε ένα γεμάτο σπίτι

Γεμάτο αντικείμενα, κάποια αγαπάμε και κάποια δεν μας αρέσουν,

κάποιους θέλουμε να κρατήσουμε άλλους που δεν θα χρησιμοποιήσουμε ποτέ...

Όταν φεύγουν οι γονείς μας

κληρονομούμε ένα γεμάτο σπίτι

Γεμάτο γωνίες και γωνίες, σημειωμένα τραπεζοκαθίσματα,

ρολόγια με γνωστές ρουτίνες...

Όταν φεύγουν οι γονείς μας

κληρονομούμε ένα γεμάτο σπίτι

Γεμάτο αναμνήσεις που ξεχειλίζουν

εκτός από τις συσσωρευμένες φωτογραφίες

σε κίτρινα κουτιά από τον χρόνο...

Όταν φεύγουν οι γονείς μας

κληρονομούμε ένα γεμάτο σπίτι

Γεμάτο γεύσεις και μυρωδιές

που μας πακετάρουν και μας πετάνε, τόσες φορές, στην παιδική ηλικία...

Όταν φεύγουν οι γονείς μας

κληρονομούμε ένα γεμάτο σπίτι

Γεμάτο παραδόσεις, συζητήσεις, εκφράσεις,

Μυστικά, τραγούδια, τύψεις, γέλια και γέλια...

Όταν φεύγουν οι γονείς μας

κληρονομούμε ένα γεμάτο σπίτι

Γεμάτο αγκαλιές, βλέμματα, αισθήματα,

των αγκαλιών, των λέξεων να ψιθυρίσω, της αγκαλιάς...

Όταν φεύγουν οι γονείς μας

κληρονομούμε ένα γεμάτο σπίτι

Γεμάτο σιωπή....... "

Το σπίτι της μαμάς!

Η μοίρα μιας μητέρας είναι να περιμένει τα παιδιά.

Τα περιμένει στην εγκυμοσύνη, τα περιμένει όταν επιστρέψουν από το νηπιαγωγείο!

Τα περιμένει όταν φύγουν από το σχολείο. Τα περιμένει όταν ξεκινήσουν τη ζωή τους όταν επιστρέφουν σπίτι μετά από ένα πάρτι!

Τα περιμένει όταν επιστρέψουν από τη δουλειά για να μπορούν πάντα να βρουν ζεστό φαγητό!

Τα περιμένει με αγάπη, με άγχος μερικές φορές με θυμό που περνάει αμέσως όταν τα δει και μπορεί να τα αγκαλιάσει!

Εσείς όλοι βεβαιωθείτε ότι η ηλικιωμένη μαμά σας δεν θα χρειαστεί να περιμένει άλλο. Επισκεφτείτε την, αγαπήστε την, αγκαλιάστε αυτήν που σας αγάπησε όσο κανείς άλλος δεν θα το κάνει ποτέ!

Μην την κάνεις να περιμένει, αυτό περιμένει από εσένα. Επειδή μεγαλώνει αλλά η καρδιά μιας μαμάς δεν μεγαλώνει ποτέ!

Αγάπα την όσο μπορείς! 

Χωρίς Θέμα....

 Μην το βάζεις κάτω.... πολλές φορές το τελευταίο κλειδί ανοίγει την πόρτα!

Ο κόσμος αλλάζει από το παράδειγμά  που δίνεις, όχι από την άποψη που έχεις!

"Η εξουσία πρέπει να ασκείται από τον καλύτερο - Σε κανέναν δεν αρμόζει να κυβερνάει, αν δεν είναι αυτός καλύτερος από τους κυβερνόμενους"

Πραότητα, γαλήνη γεμάτη ζεστασιά και νοσταλγία! Η μορφή και η ψυχή ρομαντικές και οι δυό έδεσαν τέλεια!

Δεν αρνούμαι το παρελθόν μου, το τιμώ και το αφήνω πίσω πια.... Έχω ένα αύριο που με περιμένει και θέλω να είμαι συνεπής με τις στιγμές μου!

Τοξότης: Να προχωράς μπροστά χωρίς να σε ενδιαφέρει τι κάνουν όσοι άφησες πίσω σου...!

Δεν είναι για όλους τα ταξίδια μάτια μου!

Δεν είναι για όλους τα ταξίδια μάτια μου!

Πρέπει να έχεις "έρμα" στην ψυχή,

και ανοιχτά πανιά στο βλέμμα,

για να κουμαντάρεις το όνειρο!

Σπίτι της μαμάς... Αχ εκείνο το σπίτι.

 Σπίτι της μαμάς είναι εκείνο που μπαίνεις όποτε θέλεις και σου λέει «Καλώς το παιδί μου!»

Κάθε απόγευμα βρίσκομαι εκεί. Πηγαίνω μετά τη δουλειά να πάρω τα δικά μου τα παιδιά. Αλλά εγώ εκείνη τη στιγμή είμαι το δικό της το παιδί.

Αχ εκείνο το σπίτι.

Που έχω κλειδιά αλλά δεν τα βγάζω ποτέ. Γιατί ξέρω ότι πάντα πίσω από την πόρτα έχω μια μάνα που με περιμένει.

Που θα μου ανοίξει εκείνη για να μπω μες τη φωλιά της.

Που θα φωνάζει από το διάδρομο «Καλώς την!» και θα το εννοεί.

Που θα μου δώσει ένα ρουφηχτό φιλί και μια αγκαλιά και θα μου πάρει όλη την απογοήτευση. Και εγώ μετά θα κάτσω στον καναπέ να περιμένω την ερώτηση της. Την πιο γλυκιά ερώτηση της ημέρας.

«Έφαγες; Να σου βάλω να φας;»

Και ας μη θέλω να φάω. Την ερώτηση τη θέλω. Την αγαπώ. Νιώθω παιδί ακόμα.

Που θα μου ψήσει καφεδάκι και θα τον πιούμε παρέα στο μπαλκόνι της. Και εκεί θα ξαλαφρώσω και θα της πω όσα με βάρυναν όλη τη μέρα. Και μετά περιμένω να ακούσω εκείνο το:

«Πουλάκι μου να προσέχεις τον εαυτό σου, εσύ να μη στεναχωριέσαι.»

Και κάπως έτσι μαγικά το βάρος γίνεται ελαφρύ και εγώ το αντέχω περισσότερο. Σα να μπήκε στην ψυχή μου και να έβαλε ένα χεράκι να το κουβαλήσουμε μαζί.

Που πιάνω τα φύλλα από τα λουλούδια της και τα χαϊδεύω. Που το μπαλκόνι της μυρίζει μαμαδένια λουλούδια. Μα πώς γίνεται να της ανθίζουν πάντα; Και πώς γίνεται στο δικό μου μπαλκόνι να ανθίζουν μόνο όσα μου δίνει εκείνη;

Που με πιάνει η κούραση στο σπίτι της, που με ρίχνει κάτω και εκείνη φεύγει. Αλλά γυρνάει πάντα με μια κουβέρτα και με σκεπάζει η μάνα. Και εκείνη τη στιγμή νιώθω ότι με σκέπασε με την αγάπη όλου του κόσμου. Και η κούραση φεύγει.

Που έρχεται η ώρα να φύγουμε με τα παιδιά και περιμένω να ακούσω την προσφορά της.

«Περίμενε να σου βάλω φαγητό να πάρεις στο σπίτι. Έκανα και κρέπες, να σου βάλω λίγες;»

Και η ερώτηση είναι πάντα ρητορική. Γιατί αν δεν πάρω τα τάπερ της μαμάς γεμάτα με το φαγητό της αγάπης, δε φεύγω από εκεί.

Δε φεύγω από το σπίτι της μαμάς μου, δε θα φύγω ποτέ.

Όσο μένει εκείνη εκεί, το σπίτι της θα είναι η αγκαλιά της.

Όσο μένει εκείνη εκεί, θα είμαι ακόμα παιδί κάποιου. Το δικό της το παιδί. Θα είμαι ακόμα το μικρό της το κορίτσι.

Όσο μένει εκείνη εκεί θα έχω πάντα μια μάνα να με περιμένει. Να μου ανοίγει την πόρτα. Να μου φωνάζει από το διάδρομο «Καλώς την!» και να το εννοεί. Να με ρωτάει αν θέλω να φάω. Να μου παίρνει το βάρος.

Θα γυρνάω πάντα εκεί. Γιατί είναι το σπίτι της μαμάς.

Όπως λέει και η Εύα Κοτσίκου:

Και εκεί μπορώ να επιστρέφω όσες φορές θέλω. Να φωνάζω από την πόρτα «Μαμά γύρισα!» Και εκείνη να απαντά «Καλώς το παιδί μου!».

Υ.Γ: Αφιερωμένο στη μαμά μου, στη γιαγιά των παιδιών μου. Η ζωή δεν την άφησε να ζήσει πολλά χρόνια με τη δική της μαμά και το ξέρω το αγκάθι. Όμως εγώ είμαι ευγνώμων που την έχω. Και θα την προσέχω για να μπορώ να πηγαίνω στο σπίτι της όσες φορές θέλω. Να πηγαίνω στο σπίτι της μαμάς.

Σπίτι της μαμάς είναι εκεί που μπαίνεις και ακούς «Καλώς το παιδί μου!»

Πηγή:newsitamea.gr/ 

ΦΤΩΧΑ ΑΛΛΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ!

Τα χρόνια που αφήναμε τις πόρτες ανοιχτές,γιατί τότε δεν φοβόμασταν!

Η επίσκεψη τής γειτόνισσας τότε ήταν καθημερινά και έδενε όλο το χωριό σάν σύνολο συζητώντας, τα προβλήματα και τά γεγονότα , ευχάριστα και δυσάρεστα!

Γιατί η απλή ζωή είναι η πιο ωραία! Ούτε πλουμιδια ούτε πολυτελή ζωή και μοναξιά! Παρα μόνο απλότητα και αγαπη για τον γείτονα-διπλανό μας! Μόνο έτσι πάει μπροστά η κοινωνία!