Ρίζες....

  «Η υπόγεια λειτουργία που προσφέρουν οι ρίζες φαίνεται μόνο όταν αυτή πάψει να λειτουργεί.
Είναι εκεί που ξεραίνεται το φυτό, γιατί δεν τροφοδοτείται με ζωτικούς χυμούς. Κι ενώ τα φυτά μοιάζουν ακίνητα, οι ρίζες τους προχωράνε διαρκώς μέσα στο έδαφος, για να μπορεί να κρατιέται το φυτό στη ζωή.
Είναι πολύ τραγικό, σε προσωπικό ή κοινωνικό επίπεδο, να θεωρούμε ότι μπορούμε να αποκοβόμαστε από τις ρίζες μας, να γινόμαστε ριζοσπάστες, χωρίς αυτό να έχει συνέπειες στην προσωπική και κοινωνική ζωή μας.
Αυτό δεν σημαίνει ότι μένουμε καθηλωμένοι στο παρελθόν μας, αλλά το επεξεργαζόμαστε με τέτοιο τρόπο ώστε να αναζωογονεί και να τροφοδοτεί το παρόν και το μέλλον μας.
Γιατί πάντα υπάρχουν στερεότυπα που έρχονται από το παρελθόν και μπλοκάρουν ασυνείδητα τη λύτρωση, αλλά ταυτόχρονα γίνονται και αφορμές για να αποκαλυφθούν εκ νέου δυνάμεις παραγκωνισμένες, ξεχασμένες».

κι ας μη γίναμε αυτό που ΘΕΛΑΝΕ!

κι ας μην κερδίσαμε τους όλους τους στόχους που βάλαμε!

κάτι όμως γίναμε! κάτι είμαστε!

κάποιες αρετές μεγάλωσαν μαζί μας - κάπου φτάσαμε και κάτι κερδίσαμε!

κάποιον εμπνεύσαμε, κάποιον βοηθήσαμε και κάποιο ομμάτι θησαυρού υπάρχει μέσα μας...

Να αγαπάμε τον εαυτό μας για αυτό που είναι!

Αγάπα αυτό που είσαι ακόμα κι αν δεν έγινες αυτό που ήθελες!

Κι ας βγήκαν τα όνειρα αλλιώς...

Κι ας είχε η ζωή τα δικά της σχέδια...

Η αντίληψη των πραγμάτων από μια γενιά που έζησε διαφορετικά. «Κάποτε»

 Η διαφορά σε απλά καθημερινά πράγματα στο πέρασμα του χρόνου....

Σήμερα πίνουμε μόνοι μας - Κάποτε ο χρόνος είχε τέσσερις εποχές - σήμερα έχει δύο.

Κάποτε δουλεύαμε οκτώ ώρες - Σήμερα έχουμε χάσει το μέτρημα.

Κάποτε είχαμε χρόνο να πάμε για καφέ με τους φίλους μας.

Τώρα τα λέμε μέσω MSN, Skype, Facebook κλπ.

Κάποτε είχαμε χρόνο να κοιτάξουμε τον ουρανό, να δούμε το χρώμα του, να ακούσουμε το κελαΐδισμα των πουλιών, να νιώσουμε την ευωδιά του βρεγμένου χώματος.

Κάποτε είχαμε τις πόρτες των σπιτιών ανοικτές, όπως και τις καρδιές μας - Σήμερα κλειδαμπαρωνόμαστε, βάζουμε συναγερμούς...

Κάποτε ξυπνάγαμε πρωί-πρωί την Κυριακή για να πάμε στην εκκλησία.

Κάποτε μαζευόμασταν όλη η οικογένεια γύρω από το κυριακάτικο τραπέζι και αισθανόμασταν ενωμένοι και ευτυχισμένοι - Σήμερα έχει ο καθένας το δικό του δωμάτιο και δεν βρισκόμαστε μαζί στο τραπέζι σχεδόν ποτέ...

Κάποτε μας αρκούσε μια βόλτα με τον κοπέλα μας σε ένα ταπεινό δρομάκι της γειτονιάς. Χέρι-χέρι, να κοιτάμε τον ουρανό, να σιγοψιθυρίζουμε ένα ρομαντικό τραγουδάκι και να ταξιδεύουμε νοητά - Σήμερα πάμε διακοπές σε εξωτικά νησιά. Και ονειρευόμαστε ταξίδια στο Θιβέτ.

Κάποτε δεν είχαμε φράγκο στην τσέπη, μα ήμασταν τόσο, μα τόσο ευτυχισμένοι!

Κάποτε μας δάνειζε λεφτά ο αδελφός μας - Σήμερα μας δανείζουν οι τράπεζες.

Κάποτε κοιτούσαμε στα μάτια τους ανθρώπους - Τώρα τους κοιτάμε στην τσέπη.

Κάποτε δουλεύαμε για να ζήσουμε - Σήμερα ζούμε για να δουλεύουμε.

Αυτό το «Κάποτε», το έλεγαν Ζωή...