Η παιδεία, πάντοτε ήταν το αναβατόριο μεταξύ κοινωνικών διαστρεμμάτων, ....

 Κωνσταντίνος Βεργόπουλος
11 Φεβρουαρίου στις 10:54 μ.μ.  · 

Από πολύ νωρίς διδασκόμαστε την ύψιστη αξία των κοινωνικών αγαθών της υγείας, της παιδείας, της πρόνοιας. Μαθαίνουμε για τους αγώνες που δόθηκαν από τα βάθη του μεσαίωνα έως και μετά την δύση της βιομηχανικής επανάστασης, και μας προσέφεραν  το δικαίωμα να αναφερόμαστε σε αυτά ως κεκτημένα. Τούτη την βεβαιότητα ωστόσο, φαίνεται πως όχι μόνο την έχουμε απολέσει, αλλά και η έννοια της καθολικής δωρεάν πρόσβασης στα κοινωνικά αγαθά φαντάζει πλέον μακρινή ανάμνηση. 

 Στην πρόσφατη ιστορία μας, γινόμαστε μάρτυρες μιας διαρκούς μετατροπής του δημοσίου χαρακτήρα των βασικών πυλώνων του κράτους (υγεία, ενέργεια, δημόσιες μεταφορές) σε ιδιωτικής φύσεως επιχειρήσεις. Και ενώ εν γένει είμαι υπέρ της ελευθερίας και κατά των μονοπωλίων, δυστυχώς στην χώρα μας σε κάθε περίπτωση ιδιωτικοποίησης παρατηρούμε το εξής μοτίβο: συστηματική υποβάθμιση των δημοσίων υποδομών, φθηνή ιδιωτική εξαγορά αυτών, μετάθεση του κόστους πολλαπλάσια στον Έλληνα πολίτη. Τούτο το μοτίβο απεδείχθη σχεδόν κάθε φορά ζημιογόνο για την πλειοψηφία του λαού, άλλοτε με πρόσημο οικονομικό (πχ. υπέρογκοι λογαριασμοί ρεύματος) και άλλοτε στοιχίζοντας αθώες ζωές (έγκλημα Τεμπών). 

 Με βάση, λοιπόν, τα παραπάνω και έχοντας γνώση των συνηθισμένων πρακτικών που ακολουθούνται, δεν μπορώ παρά να είμαι αρνητικός απέναντι στο νομοσχέδιο για τα μη κρατικά πανεπιστήμια. Διότι, ακόμα κι αν προσπεράσουμε την ευθεία παραβίαση του συντάγματος μας, με σιγουριά μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει προβλέψιμο το μέλλον του δημοσίου πανεπιστημίου, απλά παρατηρώντας την παρούσα διαρκή υποστελέχωση, υποχρηματοδότηση, υπανάπτυξη των δημοσίων ιδρυμάτων.

 Αν προσθέσουμε στα παραπάνω, την αναγκαία από το κράτος, άμεση ή έμμεση, χρηματοδότηση των ιδιωτικών μη κερδοσκοπικών ιδρυμάτων, θα έχουμε την ολοκληρωμένη συνταγή εξαθλίωσης της δημόσιας παιδείας και δημιουργίας ενός νέου, ιδιωτικού μονοπωλίου. Μπορεί να μην θρηνήσουμε ζωές (όπως τον Μάρτιο του ’23) όμως σίγουρα θα δημιουργηθεί μια νέα πραγματικότητα στην οποία οι μη έχοντες θα είναι είτε καταδικασμένοι στην “αμάθεια” είτε υποχρεωμένοι σε ένα αμερικανικό μοντέλο φοιτητικού υπερδανεισμού.

 Εν κατακλείδι, τούτο το νομοσχέδιο με βρίσκει αντίθετο γιατί απλούστατα είμαι ενάντια  στα μονοπώλια, πόσο μάλλον σε αυτά που θα δημιουργήσουν μια γενιά δανειοληπτών χωρίς επιλογή, αλλά και διότι καταργεί επί της ουσίας την ελευθερία, του φοιτητή και της οικογένειας του, για επιλογή του τρόπου σπουδών του μέσω της κυβερνητικής αφερεγγυότητας που επισκιάζει κάθε άλλο ζήτημα.*

  Η παιδεία, πάντοτε ήταν το αναβατόριο μεταξύ κοινωνικών διαστρεμμάτων, το μέσον για την εξέλιξη, η οδός προς την ελευθερία και την πρόοδο. Πως θα υπηρετήσει αυτό τον ρόλο άραγε όντας υπό εταιρική και οικονομική ομηρία;

*(Αυτή την ελευθερία άλλωστε ασκώ και εγώ όντας φοιτητής σε δημόσιο πανεπιστήμιο του εξωτερικού)