Κάποτε... κοιτούσαμε μακριά και βλέπαμε μακρύτερα....!!!
Υπήρχε όραμα που απέδρασε και χάθηκε...και πρέπει να το ξαναβρούμε...!!!
Αυτές οι ρυτίδες της σκέψης.... ήταν από πάντα εκεί....
Την εποχή που τα όνειρα ήταν περισσότερα απ΄τις απώλειες...
Απ΄τη σχολική εκδρομή στη Μεθώνη.... ξεθωριασμένη απ' τον χρόνο...
Ο χρόνος τρέχει με ταχύτητα ιλιγγιώδηκαι εμείς ξοπίσω του ασθμαίνοντας.
Κάποιες φορές ξεχνάμε και να ζήσουμε.
...αλλοτινές μου εποχές... αλλοτινοί μου χρόνοι....
Και μεγαλώνοντας, χρόνο με τον χρόνο, έμαθα να μιλώ με λιγότερα λόγια, να σωπαίνω εύγλωττα, να ανυψώνομαι με τις μικροχαρές, να βουλιάζω στις σιωπές μου, τίποτα να μην με ξαφνιάζει και όλα να τα περιμένω απ΄τους ανθρώπους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου