Πλατεία Εθνικής Συμφιλίωσης και πάντα στέκω ......

 Συχνά - πυκνά με φέρνει ο δρόμος μου στην Πλατεία Εθνικής Συμφιλίωσης και πάντα στέκω να ατενίζω με περισυλλογή το ομώνυμο επιβλητικό γλυπτό...

Προσπαθώ να θυμηθώ πότε μας διακατείχε ως Έλληνες αυτό το ευγενές αίσθημα, η συμφιλίωση...

Φαρμακώσαμε τον Σωκράτη, φυλακίσαμε τον Κολοκοτρώνη, πολεμήσαμε εναντίον του αδερφού στον Εμφύλιο...

Ανυπεράσπιστο θύμα μας και η ιδιαιτέρου φυσικού κάλλους, Πατρίδα μας... 

Χτίσαμε τα ποτάμια και τις ρεματιές της, κωλυσιεργούμε τεχνηέντως το Κτηματολόγιο &  Δασολόγιο, ώστε εκατό χρόνια μετά και τον τελευταίο Ευρωπαίο, εμείς να μην έχουμε, και "αμέριμνοι" για την επαπειλούμενη αυτοχειρία, συνεχίζουμε να οικοδομούμε άναρχα, χωρίς σχεδιασμό, χωρίς πρόνοια για το παρόν, χωρίς υποψία ματιάς στο μέλλον, χωρίς σεβασμό και δέος στους "επιγιγνομένους"...

Μήπως..., μήπως δεν είμαστε καν, συμφιλιωμένοι με τον εαυτό μας;

Και..., στο απέναντι κτίριο, πάνω απ´ τις σχισμένες τέντες, ανεμίζουν θλιβερές και θλιμμένες δυο Σημαίες κουρελιασμένες...

ΣΧΟΛΙΑ:
πόσο θα ήθελα να μπορώ να διαφωνήσω στις επισημάνσεις σου.Κι αυτό με την Ελληνική σημαία στο βάθος, πόσο εύστοχο.

Έχω αναρωτηθεί πάμπολλες φορές, αντικρίζοντας αυτό το θλιβερότατο θέαμα..., ένας που να νοιάζεται, δεν υπάρχει;

Μόνο απαισιόδοξη δεν είμαι...
Ίσως οι κουρελιασμένες σημαίες, οι πλημμύρες, οι πυρκαγιές, οι απώλειες, η ανείπωτη θλίψη...

Ωστόσο, εννοείται πως ο τρόπος άσκησης της εξουσίας ευθύνεται και επιφέρει τα δεινά...

Ανάμεσά μας, φυσικά υπήρξαν, υπάρχουν και πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι φωτεινοί, ακτινοβόλα πνεύματα, ή καλοκάγαθοι απλά...

Και φυσικά γι αυτό...: «Η Ελλάδα επιζεί ακόμα, επιζεί νομίζω μέσα από διαδοχικά θαύματα».

Και φυσικά υπάρχει διέξοδος...: «Μην καταδέχεσαι να ρωτάς: "Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε;". Πολέμα!»

Και φυσικά υπάρχει χρόνος...: «Μια αστραπή η ζωή μας... μα προλαβαίνουμε».

(Τα εντός εισαγωγικών, ρήσεις του Νίκου Καζαντζάκη).

Καλή συνέχεια στο καλοκαίρι σας!