Η Κλασική Εποχή (ή Κλασική Περίοδος) είναι μια περίοδος της Αρχαίας Ελληνικής Ιστορίας που διαρκεί από το τέλος των Περσικών Πολέμων (περίπου 480 π.Χ.) έως το θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου (323 π.Χ.). Χαρακτηρίζεται από την ακμή των πόλεων-κρατών, ιδιαίτερα της Αθήνας, και την άνθηση της τέχνης, της φιλοσοφίας και του πολιτισμού.
Χρονικό Πλαίσιο/Έναρξη:
Τέλος των Περσικών Πολέμων (περίπου 480 π.Χ.).
Λήξη: Θάνατος του Μεγάλου Αλεξάνδρου (323 π.Χ.).
Διάρκεια: Ο 5ος και ο 4ος αιώνας π.Χ.
Κύρια Χαρακτηριστικά - Πολιτική: Ήταν η εποχή της αθηναϊκής ηγεμονίας και της δημιουργίας της Δημοκρατίας στην Αθήνα. Αργότερα, επικράτησε η σπαρτιατική ηγεμονία και η θηβαϊκή, ενώ διαμορφώθηκε και η ιδέα της ενοποίησης των Ελλήνων.
Πολιτισμός: Γνώρισε την άνθηση της αρχιτεκτονικής, της γλυπτικής, της φιλοσοφίας (με φιλοσόφους όπως ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης), της λογοτεχνίας και του θεάτρου.
Επιρροή:Η Κλασική Εποχή θεωρείται η περίοδος όπου διαμορφώθηκαν τα θεμέλια της δυτικής σκέψης και τέχνης, ιδεώδη τα οποία επηρέασαν μεταγενέστερους πολιτισμούς.
Επιπτώσεις/Η πολιτική αστάθεια και οι εμφύλιοι πόλεμοι οδήγησαν τελικά στην επικράτηση της Μακεδονίας.
Ο όρος "κλασική" αναφέρεται στην υπεροχή των επιτευγμάτων της εποχής και στην πνευματική της δύναμη.
----------------------------------------------------------------------------------------------
Η Ελληνιστική Εποχή είναι μια ιστορική περίοδος που ξεκινά μετά το θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου το 323 π.Χ. και φτάνει περίπου μέχρι τη ρωμαϊκή κατάκτηση του 146 π.Χ. ή και την ήττα της Αιγύπτου το 31 π.Χ., χαρακτηρίζεται από την εξάπλωση του ελληνικού πολιτισμού στην Ανατολή, τη δημιουργία ελληνιστικών βασιλείων, την άνθηση των τεχνών και της φιλοσοφίας, καθώς και τη δημιουργία της Κοινής Ελληνικής, της κυρίαρχης γλώσσας της εποχής.
Επέκταση του Ελληνικού Πολιτισμού:Ο Μέγας Αλέξανδρος και οι διάδοχοί του διέδωσαν τον ελληνικό πολιτισμό και τα έθιμα σε ευρύτερες περιοχές της Ανατολής, οδηγώντας σε μια σύνθεση ελληνιστικών και τοπικών πολιτισμών.
Δημιουργία Ελληνιστικών Βασιλείων:Μετά τον θάνατο του Αλεξάνδρου, δημιουργήθηκαν μεγάλα, ανεξάρτητα ελληνιστικά βασίλεια, όπως το Βασίλειο των Σελευκιδών, το Βασίλειο των Πτολεμαίων στην Αίγυπτο και το Βασίλειο της Μακεδονίας.
Επιστήμη και Φιλοσοφία:Η εποχή αυτή είδε σημαντικές εξελίξεις στην επιστήμη με έργα του Ευκλείδη και του Αρχιμήδη, και στην φιλοσοφία με την άνθηση του Στωικισμού, του Επικουρειανισμού και του Πυρρωνισμού.
Τέχνες και Λογοτεχνία:Παρατηρείται άνοδος στην αλεξανδρινή ποίηση, τη Νέα Κωμωδία, και τη μετάφραση κειμένων όπως η μετάφραση των Εβδομήκοντα.
--------------------------------------------------------------------------
Η Ρωμαϊκή Εποχή στην Ελλάδα είναι η περίοδος από το 146 π.Χ., μετά την κατάκτηση της Ελλάδας από τη Ρώμη, έως τις αρχές του 4ου αιώνα μ.Χ. (ή την πτώση της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας το 476 μ.Χ.), περίοδο κατά την οποία οι Ρωμαίοι έγιναν η κυρίαρχη δύναμη, ενώ η ελληνική παιδεία και ο πολιτισμός επηρέασαν βαθιά τον ρωμαϊκό κόσμο.
Χρονολογικά όρια:Το 146 π.Χ. με την ήττα των Ελλήνων από τον Ρωμαίο στρατηγό Μόμμιο και την καταστροφή της Κορίνθου, η οποία σηματοδότησε την ενσωμάτωση της Ελλάδας στη ρωμαϊκή σφαίρα επιρροής.
Λήξη:Η περίοδος αυτή τελειώνει με το τέλος της αρχαίας κλασικής εποχής, με την παρακμή της αυτοκρατορίας (περίπου 4ος-5ος αιώνας μ.Χ.), γεγονός που σηματοδοτήθηκε και από την προσπάθεια μετατροπής της Κωνσταντινούπολης σε νέα πρωτεύουσα.
Ρωμαϊκή κυριαρχία:Η Ρώμη έγινε η κύρια δύναμη, κατακτώντας όλη τη Μεσόγειο, την Αγγλία και τη Συρία.
Ελληνική παιδεία:Ενώ η ρωμαϊκή κυριαρχία υπήρχε, η ελληνική παιδεία (ιστορία, φιλοσοφία, ρητορική) κυριαρχούσε στον ρωμαϊκό κόσμο.
Χριστιανισμός: Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο Χριστιανισμός άρχισε να εξαπλώνεται, ιδιαίτερα στις ανατολικές επαρχίες, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας.
--------------------------------------------------------
Μετά τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, η Δυτική Ευρώπη γνώρισε την εποχή των «Σκοτεινών Χρόνων» (ή Πρώιμου Μεσαίωνα), κατά τη διάρκεια της οποίας αναπτύχθηκαν νέα βασίλεια, όπως το βασίλειο των Φράγκων, ενώ η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (Βυζάντιο) συνέχισε την ύπαρξή της και ενίσχυσε την επιρροή της στην Ανατολική Μεσόγειο.
Στη Δυτική Ευρώπη: Κατάρρευση του Δυτικού Μέρους:
Η Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία έπαψε να υφίσταται ως κεντρική πολιτική οντότητα στα τέλη του 5ου αιώνα μ.Χ., γεγονός που οδήγησε στην κατάρρευση της κεντρικής εξουσίας και την εμφάνιση νέων «βαρβαρικών» βασιλείων.
Εμφάνιση νέων βασιλείων:Στα ερείπια της Δυτικής Αυτοκρατορίας, άρχισαν να αναπτύσσονται νέες πολιτικές δυνάμεις, όπως το βασίλειο των Φράγκων, η δύναμη των οποίων ενισχύθηκε περαιτέρω με την αυτοκρατορική στέψη του Καρλομάγνου από τον Πάπα το 800 μ.Χ., σηματοδοτώντας την έναρξη της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Επίδραση του Χριστιανισμού:Η εξουσία της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας στην Δύση αυξήθηκε, ενώ το Μεγάλο Σχίσμα του 1054 απομάκρυνε περαιτέρω την Ανατολή από την Δύση.
Στην Ανατολική Μεσόγειο: Συνέχιση της Ρωμαϊκής Κληρονομιάς:
Η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, γνωστή και ως Βυζαντινή Αυτοκρατορία, συνέχισε να υπάρχει για πολλούς αιώνες μετά την πτώση της Δύσης.
Επέκταση και Σταθεροποίηση:
Η αυτοκρατορία κατάφερε να ανακτήσει εδάφη στη Νότια Ιταλία και την Αφρική τον 6ο αιώνα υπό τον Ιουστινιανό Α', αλλά η επιρροή της στη Δυτική Ευρώπη μειώθηκε σημαντικά και η Κωνσταντινούπολη απέτυχε να διατηρήσει τον έλεγχο των εδαφών αυτών μακροπρόθεσμα.
Βυζαντινή Αυτοκρατορία
Τα χρονικά όρια της Βυζαντινής αυτοκρατορίας ξεκινούν από τα εγκαίνια της Κωνσταντινούπολης στις 11 Μαΐου 330 και φτάνουν ως την τελική της πτώση, την Άλωση από τους Οθωμανούς, στις 29 Μαΐου 1453.
Τα όριά της μέσα στα εκτεταμένα χρονικά όρια ζωής άλλαξαν πολλές φορές αλλά στη μεγαλύτερή της έκταση διοικούσε εδάφη που περιελάμβαναν τα Βαλκάνια, την Ιταλική χερσόνησο, τη Μικρά Ασία, τη Συρία και Παλαιστίνη, την Αίγυπτο, τη σημερινή Τυνησία καθώς και μικρό τμήμα της Λιβύης, τής Αλγερίας, τού Μαρόκο καθώς και νότιες περιοχές τής Ιβηρικής χερσονήσου και της Κριμαίας.
----------------------------------------------------------------------
Μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453, ακολούθησε η εδραίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας σε ευρύτερες περιοχές, όπως η Πελοπόννησος και η Στερεά Ελλάδα, καθώς και η μαζική μετακίνηση Ελλήνων στην Ιταλία, γεγονός που συνέβαλε στην Αναγέννηση. Επιπλέον, η Άλωση θεωρείται από κάποιους ιστορικούς ως η λήξη του Μεσαίωνα και η αρχή της Αναγέννησης, ενώ η πτώση της «θεοφυλάκτου Πόλεως» άφησε βαθιά ίχνη στην εποχή και αποτέλεσε τη βάση για την περαιτέρω επέκταση των Οθωμανών.
Σημαντικές συνέπειες της Άλωσης:Εδραίωση της Οθωμανικής Εξουσίας:
Ο Μωάμεθ Β' προώθησε την κυριαρχία του σε νέα εδάφη, ενώ ο Ζαγανός πασάς ανέλαβε την υποταγή της Πελοποννήσου και της Στερεάς Ελλάδας.
Μετακίνηση πληθυσμού και πνευματική κληρονομιά: Πολλοί Έλληνες, λόγιοι και καλλιτέχνες, κατέφυγαν στην Ιταλία, φέρνοντας μαζί τους τη βυζαντινή πνευματική και καλλιτεχνική κληρονομιά.
Επίδραση στην Αναγέννηση: Η μαζική μετανάστευση των Ελλήνων στην Ιταλία συνέβαλε καθοριστικά στη διαμόρφωση της φιλοσοφίας και των ιδεών της Αναγέννησης.
Συμβολικό τέλος εποχής:
Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης χρησιμοποιείται από πολλούς ιστορικούς ως το τέλος του Μεσαίωνα και την έναρξη της Νεότερης Εποχής.
Η Κωνσταντινούπολη ως «Τρίτη Ρώμη»:Μετά την Άλωση, η Κωνσταντινούπολη έγινε το κέντρο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με τον Μωάμεθ Β' να την αποκαλεί «Τρίτη Ρώμη».
-----------------------------------------------------------
Η Αναγέννηση είναι μια περίοδος της Ευρωπαϊκής ιστορίας που σηματοδοτεί τη μετάβαση από τον Μεσαίωνα στη νεωτερικότητα και καλύπτει τον 15ο και τον 16ο αιώνα και χαρακτηρίζεται από μια προσπάθεια αναβίωσης και υπέρβασης ιδεών και επιτευγμάτων της κλασικής αρχαιότητας.
Χαρακτηριστικά της Αναγέννησης: Ουμανισμός:
Η αναβίωση της κλασικής ελληνικής φιλοσοφίας, όπως η ιδέα ότι "ο άνθρωπος είναι το μέτρο όλων των πραγμάτων".
Αναβίωση της αρχαιότητας: Επιστροφή στην μελέτη και υπέρβαση των ιδεών της κλασικής αρχαιότητας, τόσο στη λογοτεχνία όσο και στην τέχνη.
Άνθιση τεχνών και γραμμάτων: Δημιουργία καινοτόμων έργων στη λογοτεχνία (σε λατινικά και λαϊκές γλώσσες), στη ζωγραφική (με τεχνικές όπως η γραμμική προοπτική) και την αρχιτεκτονική.
Αλλαγές στην αρχιτεκτονική:Επιδίωξη οριζόντιων γραμμών, αρμονίας και χρήσης στοιχείων διακόσμησης εμπνευσμένων από την αρχαιότητα.
Αναδυόμενο νεότερο πνεύμα: Η Αναγέννηση ευνόησε την ανάδυση της σύγχρονης ατομικότητας και την αποδέσμευση από τη θρησκευτική μονομέρεια του Μεσαίωνα.
Γεωγραφική Εστίαση: Παρόλο που είναι ένα ευρύτερο ευρωπαϊκό φαινόμενο, η Φλωρεντία και η κεντρική Ιταλία αποτέλεσαν το πρόσφορο έδαφος για την ανάπτυξη των αρχικών και βασικών χαρακτηριστικών της, σύμφωνα με τη Βικιπαίδεια.
---------------------------------------------------------
Μετά την Αναγέννηση ακολούθησε η Μπαρόκ και η Μανερισμός περίοδος στην τέχνη, ενώ πολιτιστικά και πνευματικά η Θρησκευτική Μεταρρύθμιση και η Εποχή του Διαφωτισμού διαμόρφωσαν τη σύγχρονη Ευρώπη.
Διαφωτισμός:Ο Διαφωτισμός αποτέλεσε το επόμενο πνευματικό κίνημα, δίνοντας έμφαση στη λογική, την επιστήμη και την ατομική ελευθερία, θέτοντας τα θεμέλια για τη σύγχρονη κοινωνία.
---------------------------------------------------------
Με τον όρο διαφωτισμός εννοείται η πνευματική κίνηση που σημειώθηκε στη Δυτική Ευρώπη από τα τέλη του 17ου, και σε όλο τον 18ο αιώνα με κύριους στόχους τη λύτρωση του ανθρώπινου πνεύματος από τις προλήψεις, τις δεισιδαιμονίες, την αυθεντία του κράτους και της εκκλησίας και την επικράτηση του ορθού λόγου, της πνευματικής ελευθερίας, της ανεξιθρησκίας και του σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, χωρίς όμως και να λειτουργήσει ως φιλοσοφικό κίνημα.
Οι ιδέες του διαφωτισμού, δηλαδή του ορθολογικού ανθρώπου που θέτει ως σκοπούς τη γνώση την ελευθερία και την ευτυχία, διαχύθηκαν στον ελλαδικό χώρο, όταν διαμορφώθηκαν οι κατάλληλες συνθήκες στις αρχές του 18ου. Ως χρονικά όρια αυτού του ρεύματος προσδιορίζονται μεταξύ του 1700 και 1821, δηλαδή από εποχής Βολταίρου καλούμενη «προδρομική περίοδος», με την ανάθεση της εξουσίας των παραδουνάβιων ηγεμονιών σε Έλληνες ηγεμόνες, και αργότερα με τη συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή, το 1774, που αρχίζει η λεγόμενη «περίοδος ανακαίνισης» όπου και η μεγαλύτερη ακμή του, θα οδηγήσει στην Ελληνική Επανάσταση του 1821.
Βασικά στηρίγματα αυτού του ρεύματος ήταν αφενός η οικονομική ανάπτυξη που εμφάνισαν κάποιες περιοχές και αφετέρου η ανακάλυψη της τυπογραφίας και η διάδοση του γραπτού λόγου.
Η σημασία του νεοελληνικού διαφωτισμού υπήρξε ο βασικότερος παράγοντας στην ανάπτυξη της εθνικής συνείδησης των νεοελλήνων.
Κύριοι φορείς του νεοελληνικού διαφωτισμού είναι οι Έλληνες που ζουν στην δύση. Αυτοί παρακολουθούν από κοντά όλες τις αλλαγές που γίνονται στην σκέψη, παρακολουθούν τις ανακαλύψεις πάνω στις νέες τεχνικές, ανακαλύπτουν τις ιδεολογικές αρχές πάνω στις οποίες πραγματοποιείται η γαλλική επανάσταση.
Αυτό το κοινωνικό και πολιτικό γεγονός δανείζει τις αρχές στον νεοελληνικό διαφωτισμό.
Οι Έλληνες της Δύσης αντιλαμβάνονται πως μόνο με την πνευματική αναγέννηση των υποδούλων θα μπορέσει να ωριμάσει η ιδέα της επανάστασης. Μέσα σε αυτά τα δεδομένα πολλοί μορφωμένοι Έλληνες συμμετείχαν στην διάδοση των ιδεών του διαφωτισμού, που προσαρμόστηκαν στις ανάγκες του υπόδουλου γένους.
Η βιομηχανική επανάσταση άλλαξε ριζικά την παραγωγική ικανότητα σε πολλά πεδία και τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας, αλλάζοντας ριζικά τη μορφή των παραδοσιακών κοινωνιών και των οικονομιών του ευρωπαϊκού κόσμου. Κατόπιν η Γαλλική Επανάσταση προσέφερε το ιδεολογικό υπόβαθρο μιας διαφορετικής πολιτικής και κοινωνικής άποψης και έγινε η έμπνευση για έναν οικουμενικό, σχεδόν, ξεσηκωμό, με στόχο τον εθνικό αυτοπροσδιορισμό.
Ο όρος οικουμενικός δικαιολογείται, αν ανατρέξει κανείς σε παγκόσμιους ιστορικούς χάρτες2 και δει πόσα απελευθερωτικά κινήματα διαδραματίστηκαν ανάμεσα στο 1811 και το 1840, παράλληλα με την παγκόσμια βρετανική οικονομική διείσδυση –διείσδυση που άντλησε τη δύναμή της από τη βιομηχανική επανάσταση.
Ως ιδεολογία του διαφωτισμού θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν οι ιδέες και οι αξίες που διαμορφώθηκαν από την παιδεία της βορειοδυτικής Ευρώπης κατά τον 18ο αιώνα, πριν από τη Γαλλική Επανάσταση.
Η αφετηρία αυτής της νέας ιδεολογίας βρίσκεται στον αρχαιοελληνικό στοχασμό, τον οποίο οι εκπρόσωποί της μελέτησαν σε βάθος, αλλά στηρίχθηκε κυρίως στις σύγχρονες επιστημονικές ανακαλύψεις, με χαρακτηριστικούς εκπρόσωπους τον Γαλιλαίο και τον Νεύτωνα.
Επιδίωξη των ευρωπαίων Διαφωτιστών ήταν η υπερίσχυση του σύγχρονου πνεύματος εις βάρος των κατεστημένων ιδεών της θρησκευτικής μισαλλοδοξίας, του δογματισμού, της άγνοιας και της προκατάληψης. Η ριζική αμφισβήτηση των καθιερωμένων αυθεντιών, ο προβληματισμός γύρω από τη φύση, τις πηγές και τα όρια της γνώσης, η πίστη στην ανθρώπινη δυνατότητα παραγωγής γνώσης, ο ορθός λόγος και ο ελεύθερος στοχασμός είναι τα κύρια στοιχεία που διαμόρφωσαν το ιδεολογικό πλαίσιο του κινήματος του Διαφωτισμού.
--------------------------------------------------------
Μετά τον Διαφωτισμό, ακολούθησαν μεγάλες ριζικές μεταβολές, οι οποίες περιλάμβαναν την εξάπλωση του ορθολογισμού, την υιοθέτηση αρχών όπως η ελευθερία και η ισότητα, τις μεγάλες επαναστάσεις (όπως η Γαλλική και η Αμερικανική), την ανάπτυξη των φυσικών δικαιωμάτων και του διαχωρισμού των εξουσιών, και την αλλαγή στην αντίληψη της γνώσης και της κοινωνίας, προκαλώντας την κατάρρευση κοινωνικών και θρησκευτικών ιεραρχιών.
Κύριες συνέπειες και εξελίξεις μετά τον Διαφωτισμό: Επαναστάσεις και πολιτικές αλλαγές:
Η διδασκαλία του Διαφωτισμού για τα δικαιώματα και την ελευθερία αποτέλεσε τη βάση για τις μεγάλες επαναστάσεις, όπως η Αμερικανική Επανάσταση (1776) και η Γαλλική Επανάσταση (1789), που οδήγησαν στη δημιουργία νέων κρατικών δομών και στην κατάργηση της αριστοκρατίας και της απόλυτης μοναρχίας.
Ανάπτυξη δημοκρατικών ιδεών: Έγινε διάδοση των ιδεών του διαχωρισμού των εξουσιών και της εφαρμογής των φυσικών δικαιωμάτων σε διάφορες χώρες της Ευρώπης, με αποτέλεσμα την εδραίωση της ανεξιθρησκίας και της ισότητας.
Επιστημονική πρόοδος και ορθολογισμός:Ο ορθολογισμός που χαρακτηρίζει τον Διαφωτισμό συνέχισε να οδηγεί σε επιστημονικές ανακαλύψεις, όπως ο ηλιοκεντρισμός, η μηχανική και η ιατρική, εδραιώνοντας την πίστη στην επιστήμη και τη λογική.
Κοινωνικές και πολιτιστικές αλλαγές:Η διάδοση της γνώσης μέσω της Εγκυκλοπαίδειας και του τύπου, η αύξηση της κριτικής προς τις παραδοσιακές δομές και η στροφή προς την αρχαιότητα στις τέχνες, έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην αλλαγή των κοινωνικών αξιών.
Οικονομική και παγκόσμια ανάπτυξη:Η ανάπτυξη του εμπορίου συνέβαλε στην ευημερία της Ευρώπης, καθώς αυτή ανακάλυπτε νέους πολιτισμούς στην Άπω Ανατολή και τον Ειρηνικό.
------------------------------------------------------------
Οι Νεότεροι Χρόνοι είναι μια ιστορική περίοδος που ακολουθεί τον Μεσαίωνα και προηγείται της Σύγχρονης Εποχής, ξεκινώντας περίπου από τα τέλη του 15ου αιώνα (με την Πτώση της Κωνσταντινούπολης ή την Ανακάλυψη της Αμερικής) και φτάνοντας μέχρι την Γαλλική Επανάσταση. Η περίοδος αυτή χαρακτηρίζεται από σημαντικές αλλαγές σε πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό και πολιτιστικό επίπεδο, όπως η Αναγέννηση, η Μεταρρύθμιση, οι Μεγάλες Γεωγραφικές Ανακαλύψεις, ο Διαφωτισμός, η αστικοποίηση και η Επανάσταση της Γαλλίας.
Σημαντικά Γεγονότα και Χαρακτηριστικά των Νεότερων Χρόνων: Αναγέννηση (15ος-16ος αιώνας):
Ένα πνευματικό και καλλιτεχνικό κίνημα που εστίασε στην ανάδειξη του κλασικού πολιτισμού.
Μεταρρύθμιση (16ος αιώνας):
Θρησκευτικό κίνημα που οδήγησε στο διαχωρισμό της Δυτικής Χριστιανοσύνης σε Καθολικούς και Προτεστάντες.
Μεγάλες Γεωγραφικές Ανακαλύψεις (15ος-17ος αιώνας):
Εξερευνήσεις και ανακαλύψεις που άλλαξαν τον παγκόσμιο χάρτη και έφεραν νέες γνώσεις για τον κόσμο.
Διαφωτισμός (18ος αιώνας):
Πνευματικό κίνημα που προήγαγε την λογική, την επιστήμη και τα ατομικά δικαιώματα.
Αστικοποίηση:
Η αύξηση του πληθυσμού στις πόλεις και η μετακίνηση πληθυσμών από την ύπαιθρο.
Γαλλική Επανάσταση (1789):
Ένα κοσμοϊστορικό γεγονός που έθεσε τέλος στην απολυταρχία και έφερε την ιδέα της δημοκρατίας.
Οι Νεότεροι Χρόνοι σηματοδότησαν την μετάβαση από την φεουδαρχική κοινωνία των Μεσαίωνα σε μια πιο σύγχρονη, αστική κοινωνία, προετοιμάζοντας το έδαφος για τις εξελίξεις της Σύγχρονης Εποχής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου