Θα μελετήσουμε τις παλιές μας φωτογραφίες και θα μιλήσουμε για το στάδιο της ζωής που δεν θα θυμάστε πολλά, αλλά που δεν θα μπορέσω ποτέ να ξεχάσω. Η όμορφη και χαοτική σκηνή των μικρών χεριών και ποδιών, του μεγάλου χάους και των συναισθημάτων.
Μέχρι τότε θα φαίνομαι διαφορετικός από τις φωτογραφίες, αφού με έχει γεράσει. Πιθανότατα θα σχολιάσετε το τότε χρώμα των μαλλιών μου, ή θα γελάσετε με το τότε στυλ μου ή θα μου πείτε πόσο νέος έδειχνα τότε.
Και θα γελάσω κι εγώ. Και να υπερασπιστώ τον εαυτό μου. Και συγκρίνετε με τώρα με εμένα τότε.
Γιατί αυτό είναι το θέμα.
Και μετά θα σας πω περισσότερα.
Θα σας πω ότι αυτό ήταν τότε, αυτός ήμουν εγώ, αυτός ήμασταν εμείς. Ήσουν τόσο μικρός κι εγώ τόσο νέος.
Θα σας πω ότι ζούσαμε εδώ σε αυτό το σπίτι, σε αυτή την κουζίνα, ο ένας στην αγκαλιά του άλλου. Σε κράτησα έτσι και σε έβλεπα έτσι.
Θα σου πω ότι όταν τραβήχτηκε αυτή η φωτογραφία, έκανες κύκλους γύρω μου όλη μέρα και ήμουν κουρασμένη. Ήμουν πάντα κουρασμένος. Σου άρεσε να είσαι απασχολημένος, αλλά με κράτησε σε εγρήγορση.
Θα σας πω ότι μοιραστήκαμε πολλές μονόπλευρες ιστορίες στο νεροχύτη, στο μπάνιο ή οπουδήποτε πραγματικά. Και δάκρυα, και γέλια. Ήταν όλα πιο εύκολα τότε, παρόλο που ένιωθα πιο δύσκολο.
Θα σας πω πράγματα για τον εαυτό σας που δεν τα ξέρατε ήδη και θα είμαι ο πρώτος που θα παραδεχτώ ότι δεν ήμουν τέλειος. Αλλά ήμουν εκεί για σένα. Ήμασταν εκεί ο ένας για τον άλλον.
Θα σας πω ότι αυτές ήταν οι καλύτερες μέρες. Από εμάς στο σπίτι, να κάνουμε τα πάντα κάποιες μέρες και τίποτα άλλες μέρες. Όλα πήγαν πολύ γρήγορα.
Μπορεί να μην σκέφτομαι να σας το πω, αλλά θα ήθελα να το ξαναζήσω αυτό.
Θα ήθελα να επιστρέψω μόνο σε εμάς. Για να είναι κάτι περισσότερο από μια μεταγενέστερη σκέψη.
Αλλά δεν θα μπορέσω.
Θα σας πάω λοιπόν εκεί πίσω μαζί μου, με τις φωτογραφίες μου, τις ιστορίες και τις αναμνήσεις μου που προκαλούνται από όλα τα μικρά πράγματα που κρατάω για να μου θυμίζουν αυτή τη φορά.
Θα το ξαναζήσουμε, μαζί.
Μια μέρα.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Η ζωή τελικά είναι πολύ μικρή...
Ο θάνατος είναι πραγματικά δύσκολο να ξεπεραστεί για πολλούς ανθρώπους. Οι περισσότεροι άνθρωποι φαίνονται σοκαρισμένοι και δεν έχουν τίποτα να συζητήσουν μετά.
Όταν ήμουν οκτώ ετών χάσαμε τον παππού μου έχασα έναν ξεχωριστό άνθρωπο! Το συναίσθημα της απώλειας ενός αγαπημένου προσώπου είναι πολύ δύσκολο να ξεπεραστεί. Σκέφτομαι τον παππού μου σε όλη μου τη ζωή! Σκέφτομαι τα λίγα χρόνια που περάσαμε μαζί και τις καλές- αξέχαστες στιγμές που περνούσαμε τα βραδάκια πριν έρθουν οι γονείς μας από τις δουλειές στα κτήματα!
Ξέρω ότι ήταν μεγάλος αλλά νόμιζα ότι θα ζούσε περισσότερα χρόνια και θα μας έβλεπε να μεγαλώνουμε!
Σκεφτόμαστε όσα είχαμε ζήσει μαζί όπως το να μας συμβουλεύει πάντα για το καλό μας, το καλό της οικογένειας και το γενικό καλό για τους ανθρώπους και το χωριό ήταν το καλύτερο. Ξέρω ότι μας κοιτάζει και λέει κοιτάξτε τα εγγόνια μου που προσπαθούν πάντα για το καλύτερο στη ζωή!
Οι άνθρωποι έχουν πολλά γεγονότα που συμβαίνουν στη ζωή τους. Μπορεί να είναι θλιβερά ή χαρούμενα γεγονότα και αυτά τα γεγονότα δεν θα ξεχαστούν ποτέ.
Είναι δύσκολο να διατηρηθεί η ζωή χωρίς γεγονότα θλίψης. Οι άνθρωποι προσπαθούν όσο το δυνατόν περισσότερο να θυμούνται τα καλά γεγονότα και να ξεχνούν τα άσχημα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου