Τότε πού ο χρόνος είχε τέσσερις εποχές...
Τότε που κοιμόμασταν με τις πόρτες ανοιχτές...
Τότε που τα παιδιά έπαιζαν ανέμελα στις πλατείες....
Τότε που δεν φοβόμασταν απαγωγές και ληστείες...
Τότε, που ίσως ζούσαμε πιο φτωχικά.... μα ζούσαμε την κάθε μας μέρα τόσο μοναδικά!!!
Θυμάμαι τη δύσκολη ζωή στο χωρίο, αλλά και τη χαρά στα απλά καθημερινά πράγματα.
Πιο πολύ από όλα νοσταλγώ το ψωμοτύρι.. Ένα κομμάτι τυρί, ψωμί και ντομάτα από τον κήπο μας ήταν αρκετό.
Φτωχά, ανέμελα χρόνια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου