Δεν το έγραψα εγώ αυτό, αλλά μιλάει στην καρδιά μου.
Αξίζει να το διαβάσετε!!!
Μόλις ξεκίνησε η μέρα και... είναι ήδη έξι το βράδυ.
Μόλις έφτασε η Δευτέρα και.. είναι ήδη Παρασκευή.
...και ο μήνας έχει ήδη τελειώσει,
... και έχουν ήδη περάσει 40,50 ή 60 χρόνια από τη ζωή μας.
...και συνειδητοποιούμε ότι χάσαμε τους γονείς μας, τους φίλους μας.
...και συνειδητοποιούμε ότι είναι πολύ αργά για να επιστρέψουμε...
Λοιπόν...ας προσπαθήσουμε, παρ' όλα αυτά, ν' απολαύσουμε τον χρόνο που απομένει...
Ας συνεχίσουμε να ψάχνουμε για δραστηριότητες που μας αρέσουν...
Ας βάλουμε λίγο χρώμα στο γκρι μας...
Ας χαμογελάμε στα μικρά πράγματα στη ζωή, που βάζουν βάλσαμο στις καρδιές μας.
Και παρ' όλα αυτά, πρέπει να συνεχίσουμε ν' απολαμβάνουμε με γαλήνη αυτό το χρόνο που μας απομένει. Ας προσπαθήσουμε να εξαλείψουμε τα μετά....
Το κάνω μετά...
Θα πω μετά....
Θα το σκεφτώ μετά...
Τ' αφήνουμε όλα γι' αργότερα όμως το μετά είναι δικό μας.
Γιατί αυτό που δεν καταλαβαίνουμε είναι ότι:
Μετά κρυώνει ο καφές...
Μετά αλλάζουν οι προτεραιότητες..
Μετά σπάει η γοητεία...
Μετά μεγαλώνουν τα παιδιά...
Μετά γερνούν οι γονείς...
Μετά ξεχνιούνται οι υποχρεώσεις..
Μετά η μέρα γίνεται νύχτα...
Μετά τελειώνει η ζωή...
Και τότε είναι σχεδόν πολύ αργά...
Οπότε....ας μην αφήσουμε τίποτα γι' αργότερα...
Επειδή ακόμα περιμένουμε να τα πούμε αργότερα, μπορούμε να χάσουμε τις καλύτερες στιγμές, τις καλύτερες εμπειρίες, τις καλύτερες φιλίες, την καλύτερη οικογένεια.
Η μέρα είναι σήμερα, η στιγμή είναι τώρα...
Δεν είμαστε πλέον στην ηλικία που έχουμε την πολυτέλεια ν' αναβάλλουμε ότι πρέπει να γίνει αμέσως!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου