Ζωή και παράδοση...

 Νοστάλγησα μανούλα μου να πάω στο χωριό μας και βρέθηκα ένα σούρουπο, έξω απ’ το φτωχικό μας. Βλέπω το κλήμα στην αυλή, χλωμό και μαραμένο, το τζάκι μας χωρίς καπνό και μισογκρεμισμένο.

Η πόρτα τρίζει και βροντά, λες και μ’ αναγνωρίζει κι ολόκληρο το σπιτικό, απ’τη χαρά ραγίζει…. Εδώ ακούγονταν φωνές, γέλια και φασαρία, τώρα αράχνες κατοικούν, σκόνη και ηρεμία.

Σ’ ένα σκαμνάκι κάθισα που μου ‘φτιαξες πατέρα, σαν έργο τέχνης έμοιαζε!… θυμάμαι αυτή τη μέρα.

Με πήρε το παράπονο, άρχισα να δακρύζωκ’ εκεί που το ‘παιζα σκληρή, νιώθω ότι λυγίζω!

Νομίζω όλα με κοιτούν, το κάθε τι ρωτάει:

-Αυτοί που ζούσανε εδώ, τώρα που έχουν πάει?

Απάντηση γυρεύουνε μα ποιος να τους την δώσει,

οι αναμνήσεις μαχαιριές που μ’ έχουνε σκοτώσει.

Για σένα μάνα με ρωτούν αν θα ξαναγυρίσεις,

σε περιμένει στην αυλή, το κλήμα να ποτίσεις… !!

( Χαρά-Χαρίκλεια Βλαχάκη)

-------------------------------------------------

Σχόλια:Έτσι είναι τα αφήσαμε και έμειναν πολύ συγκινήθηκα μπράβο!!!

Υπέροχο σε γεμίζει αναμνήσεις.Τα πατρικά μας σπίτια που μεγαλώσαμε σε κάθε εκατοστό και μια ανάμνηση. ( Και όχι σαν μερικούς που τα νοικιάζουν σε αλλοδαπούς γενικά και τα ρημάζουν, και μετά τα βλέπεις και χτυπάς το κεφάλι σου.) Πολύ ωραίο πολύ συγκινητικό τι ωραία χρόνια τα παλιά τα χρόνια που ζούσε άλλη οικογένεια χαρές παιχνίδια σήμερα ένα έρημο σπίτι χωρίς χωρίς φωνές χωρίς ανθρώπους..... Απόλυτα αληθινό με αγγίζει στην 💓 καρδιά το διαβάζω και με πιάνουν τα κλάματα! Πολύ ωραιοκαι αληθινό ρημαξανε τα σπίτια μας αδειάσανε τα χωριά μας φύγανε τα παιδιά μας ούτε φωνές ούτε χαρές στα άδεια τα σοκάκια μόνο καμία γάτα και τα κοράκια κατοικούν